A UE centra a súa atención no GNL estadounidense mentres diminúen as compras de gas ruso

Nos últimos anos, a Unión Europea traballou para diversificar as súas fontes de enerxía e reducir a súa dependencia do gas ruso. Este cambio de estratexia viuse impulsado por unha serie de factores, como a preocupación polas tensións xeopolíticas e o desexo de reducir as emisións de carbono. Como parte deste esforzo, a UE está a recorrer cada vez máis aos Estados Unidos para o gas natural licuado (GNL).

O uso do GNL medrou rapidamente nos últimos anos, xa que os avances tecnolóxicos facilitaron e fixeron máis rendible o transporte de gas a longas distancias. O GNL é gas natural que foi arrefriado a estado líquido, o que reduce o seu volume nun factor de 600. Isto fai que sexa moito máis doado de transportar e almacenar, xa que se pode enviar en grandes petroleiros e almacenar en tanques relativamente pequenos.

Unha das principais vantaxes do GNL é que se pode obter dunha ampla variedade de lugares. A diferenza do gasoduto tradicional, que está limitado pola xeografía, o GNL pódese producir en calquera lugar e enviar a calquera lugar cun porto. Isto convérteo nunha opción atractiva para os países que buscan diversificar o seu subministro enerxético.

Para a Unión Europea, o cambio cara ao GNL estadounidense ten implicacións significativas. Historicamente, Rusia foi o maior provedor de gas natural da UE, representando arredor do 40 % de todas as importacións. Non obstante, as preocupacións pola influencia política e económica de Rusia levaron a moitos países da UE a buscar fontes alternativas de gas.

Os Estados Unidos emerxeron como un actor clave neste mercado, grazas ás súas abundantes subministracións de gas natural e á súa crecente capacidade de exportación de GNL. En 2020, os Estados Unidos foron o terceiro maior provedor de GNL á UE, só por detrás de Qatar e Rusia. Non obstante, espérase que isto cambie nos próximos anos a medida que as exportacións dos Estados Unidos sigan crecendo.

Un dos principais motores deste crecemento é a finalización de novas instalacións de exportación de GNL nos Estados Unidos. Nos últimos anos, entraron en funcionamento varias instalacións novas, como a terminal de Sabine Pass en Luisiana e a terminal de Cove Point en Maryland. Estas instalacións aumentaron significativamente a capacidade de exportación dos Estados Unidos, o que facilita ás empresas estadounidenses a venda de GNL a mercados estranxeiros. 

Outro factor que impulsa o cambio cara ao GNL estadounidense é a crecente competitividade dos prezos do gas estadounidense. Grazas aos avances na tecnoloxía de perforación, a produción de gas natural nos Estados Unidos disparouse nos últimos anos, o que fixo baixar os prezos e fixo que o gas estadounidense fose máis atractivo para os compradores estranxeiros. Como resultado, moitos países da UE están a recorrer agora ao GNL estadounidense como unha forma de reducir a súa dependencia do gas ruso, garantindo ao mesmo tempo un subministro fiable de enerxía accesible.

En xeral, o cambio cara ao GNL estadounidense representa unha mudanza significativa no mercado enerxético mundial. A medida que máis países recorren ao GNL como unha forma de diversificar as súas fontes de enerxía, é probable que a demanda deste combustible siga crecendo. Isto ten importantes implicacións tanto para os produtores como para os consumidores de gas natural, así como para a economía mundial en xeral.

En conclusión, aínda que a dependencia da Unión Europea do gas ruso pode estar a diminuír, a súa necesidade de enerxía fiable e accesible segue sendo tan forte como sempre. Ao optar polo GNL estadounidense, a UE está a dar un paso importante para diversificar o seu subministro enerxético e garantir o acceso a unha fonte fiable de combustible nos próximos anos.